Miłość za życie.

Nikt normalny nie obracał się w moim towarzystwie. Każdy bał się, że dziewczyna o zielonych włosach odbierze mu wszystko. I chyba tak było. Osaczałam innych, a gdy się tego nie spodziewali znikali w nieznanych okolicznościach. Mogłabym powiedzieć, że było mi z tego powodu żal, ale nie będę kłamać. Ten jeden raz powiem prawdę. Wszystko w czerwonym fotelu. Z raną na piersi i trupem w szafie. 

Kiedyś mówiono mi, żebym była grzeczną dziewczynką, bo wtedy spełnią się moje marzenia i sny. Chyba mieli rację. Moje sny były horrorem wziętym z życia kogoś innego. Raz byłam niskim mężczyzną, który stoi nad grobem swojej żony, a w myślach przelicza pieniądze z ubezpieczenia, kiedy indziej szłam pustą uliczką czekając na gwałciciela w masce, ale zawsze po chwili pojawiała się postać w czerni. Długi płaszcz łopotał na wietrze dookoła niej, a ona stała z pistoletem w jednej dłoni i oddawała strzał. Budziłam się spokojna. Jakby zło mogło wyparować po jednym marzeniu. Pokochałam to uczucie i spałam całymi dniami, a potem trafiłam do wariatkowa. Miałam ograniczony czas snu i wtedy zaczęło się wszystko. Gazety szalały od doniesień o morderstwach, rabunkach, gwałtach. A ja dorastałam. Stałam się kobietą. Nie przeżyłam tej cudownej pierwszej miłości. Za to znalazłam hobby. 

Pierwszy raz broń w ręce miałam w wieku dziewiętnastu lat. Przez czysty przypadek znalazłam się w sklepie z bronią. Przypadł mi do gustu. Chodziłam tam co wieczór, by uspokoić emocję po ciężkim dniu pracy. Już wtedy zapominałam powoli o moich dziecięcych snach. Wszystkie oszczędności wydałam na jedną z nich. Moją broń. Wychodząc ze sklepu wpadłam na staruszkę, która z przerażeniem w oczach szepnęła coś pod nosem. Do tej pory jej szukałam. A robiąc to napotykałam się na coraz to gorszych bandytów. Strzelałam im między oczy bez zastanowienia, a oni od tak sobie znikali. Ratowałam dziewczyny od gwałtu, dzieci od wypadku, staruszków od rabunku. Byłam dobrym duchem mojego miasta, ale później i tak wyszło na to, że jestem tą złą. Pierwsze morderstwo, pierwszy gwóźdź do trumny. Pamiętam to dobrze, środek lata, słoneczna plaża. Kawałek odcięty od świata kamieniami. Pierwszą ofiarą był biznesmen, przez całe życie okradał biednych dla bogatych. Taki Dooh Nibor (czyt. wspak). Nie miałam skrupułów. Nie czułam żalu. Za każdym razem jednak szłam się wyspowiadać. Nie wiedziałam czemu, to był przymus. 

Tak jak mówiłam, nie czułam nic odbierając innym życie. Wiedziałam, że robię dobrze. Dopóki nie poznałam Adriana. Był gliniarzem i złapał mnie na gorącym uczynku. Nie aresztował mnie. Usiadł i porozmawiał ze mną. Pokazał mi, że mordując ludzi zabieram innym ojca, męża, żywiciela. Zaczęłam studiować potencjalne ofiary. Od tamtej pory ogłuszałam je, zamiast zabijać. Odwlekałam od ofiary. Zmieniali się, nieśli dobro. Choć nie wszyscy. Wtedy sięgałam po broń. Wtedy zjawiał się on. Pomagał mi, ale to zadanie musiałam wykonać sama. Jak zwykle popełniłam ludzki błąd. Zawahałam się i oberwałam. Ale mój wróg oberwał mocniej. W samo serce. W moim domu. Nie spodziewałam się nikogo. Ale on i tak się pojawił. Włosy falowały mu w nieładzie, czarne oczy były spokojne, dopóki nie zobaczyły mojej rany, usta wygięły się ku dołowi. Uratował mnie, znowu. Mój Anioł Stróż. Nie czekał na podziękowanie. A ja wiedziałam, że zrobię wszystko żeby znów go zobaczyć. Że znów zacznę mordować.