Atrament na pergaminie.

Do Niego!

Moje serce jest pełne miłości, dzięki Niemu. Na mojej twarzy ciągle widać uśmiech, dzięki Niemu. Mam dla kogo żyć, dzięki Niemu. Mam dla kogo gotować, dzięki Niemu. Mam z kim spędzać wieczory i dnie, noce i poranki, dzięki Niemu. Kocham Go. Jest moim światłem w świecie ciemności, prowadzi moje nogi w dobrym kierunku, nigdy nie zginę, bo wiem, że jest przy mnie. Zawdzięczam mu wiele, a On nie szuka podzięki. Nauczył mnie latać, a marzenia stają się przy Nim realne. Nim oddycham, Nim czuję. Z Nim chcę spędzić wieczność. Choć krótko Go znam, to czuję, jakbyśmy spędzili ze sobą całą wieczność i nie potrafili tego skończyć. Już nie boję się burzy, bo w Jego ramionach, jej odgłosy są głuche. Kocham bicie Jego serca, jestem pewna, że bije dla mnie. Kocham ten jesienny wieczór, kiedy to piszę, bo On to widzi i jest zadowolony. A ja się cieszę, bo widzę, że on też nie pozostaje mi dłużny w słowach. Mimo że nie potrafię poetycko opisać mojej miłości do Niego, to wiedzcie, że nawet gdybym potrafiła, to i tak bym jej nie opisała. Zbyt mało słów. Zbyt dużo doznań. Tą kartkę zniszczy ogień. Naszej miłości nie zniszczy nawet śmierć. Miłość jest nieśmiertelna. Zapamiętaj dobrze te słowa, będą Ci potrzebne. Pamiętaj, że zakochać się i kochać zawsze, to jak odrodzić się i żyć wiecznie. 

Ta, co siedziała obok Ukochanego. 

Dla Najważniejszej!

Co chwilę na mnie patrzy, uśmiech nie schodzi Jej z twarzy. Nieznane uczucie opanowuje moje serce, gdy pomyślę, że może ode mnie odejść, nawet na krok bym Jej nie puścił. To był mój pomysł, żeby napisać do siebie listy i spalić je w kominku. Chciałem zobaczyć czy okaże się nieczułą, pustą w środku dziewczyną czy pełną miłości do mnie kobietą. Okazała się tym drugim i moja miłość urosła. Ma teraz wielkość większego Oceanu, ale cały czas rośnie. Założę się o rękę, że budząc się za kilkadziesiąt lat obok niej, na ogromnym łóżku, w jesienny wieczór, przypomnimy sobie tę chwilę. Zerkam jej prawie przez ramię, a ona nie krępując się daje mi dostęp do swoich uczuć. Rozczula mnie jej rozchełstana koszula i włosy w nieładzie. Słodko mruży oczy pisząc, zagryza dolną wargę, gdy się zastanawia. Malutkie szczegóły łączą się w całość i pokazują mi cudowny obraz. Ukochaną. Widzę, że już skrobie coś w rogu, czyżby tak mało miało opisać to, co do siebie czujemy? Czyżby mnie nie chciała? Widocznie potrafi czytać we mnie jak w otwartej książce, bo podchodzi do mnie i całuje mnie w usta, a po chwili na mojej, mokrej od atramentu, kartce ląduje jej. Nie potrafiłbym tego inaczej napisać. Jesteśmy dla siebie stworzeni. Miłość kieruje naszymi losami i czasem zabawnie je splata, nie bacząc na konsekwencje. Jak myślisz, zgodzi się wyjść za mężczyznę, który nie potrafi pisać o uczuciach? Pierścionek schowam w róży, kiedy zwiędnie będę wiedział, że nadszedł czas. 

Ten, co posmakował prawdziwej miłości.

PS. Zgodziła się.